سفالگری ، جزو نخستین هنرهای دست بشر است که قدمت آن به همان نخستین روزهایی بازمی‌گردد که بشر ، نیاز به ذخیره آب را حس کرد. قدیمی‌ترین چرخ و کوزه سفالگری جهان در شوش یافت شده است که پس از آن تاریخ، عمده ظروف سفالین به‌وسیله چرخ سفالگری خلق شده‌اند اما هنوز هم در برخی نقاط مانند کلپورگان (روستای جهانی سفال) ، روش فتیله‌ای مرسوم است. در دوره هخامنشیان ، تولید آجرهای لعابدار و کاربرد آن در معماری رونق گرفت اما در دوره‌های اشکانیان و ساسانیان ، از آن روی که تولید مصنوعات فلزی گرانبها در اولویت بود ، کاشی سنتی ، سفال و سرامیک کم فروغ شدند. با آغاز دوره اسلامی ، بازهم شاهد رشد کاشی سنتی ، سفال و سرامیک هستیم به‌طوری که در دوره سلجوقیان ، سفالگری رونق یافت ؛ در زمان ایلخانیان به کاشی‌کاری در معماری توجه خاصی شد و پس از آن در دوره صفویه گروه کاشی سنتی ، سفال و سرامیک در تمامی رشته‌ها به اوج شکوه و زیبایی خود رسید. لیکن با راه‌اندازی کارخانه‌های عظیم چینی‌سازی در روسیه ، فرانسه ، آلمان ، چین و تولید محصولات با کیفیت چینی و نیز با ظهور معماری مدرن، بازهم کاشی سنتی ، سفال و سرامیک در ایران از رونق و شکوه افتاد. اما از دهه اخیر به این طرف ، با رشد صنعت خوراک و نوشیدنی که منجر به افزایش سرمایه‌گذاری در معماری داخلی و استفاده گسترده از انواع ظروف شده است از یک سو ، و رویکرد سازندگان و معماران جوان در بهره‌گیری از رشته‌های مختلف این گروه صنایع دستی و هنرهای سنتی در طراحی مفهومی ، نما و تزئینات داخلی از سوی دیگر بازهم شاهد توجه به گروه کاشی سنتی ، سفال و سرامیک و رشد رشته‌های این گروه صنایع دستی در لالجین، کلپورگان، میبد، اصفهان ، تهران و برخی استان‌ها و شهرهای دیگر کشور هستیم ؛ رشدی که هرچند شایسته و بایسته نیست اما نوید بخش احیاء و رونق این قدیمی‌ترین رشته صنایع دستی و هنرهای سنتی است.