خاستگاه شیشه‌گری، مصر باستان، بین‌النهرین یا شمال سوریه است. نخستین اشیاء شیشه‌ای به دست آمده در کشفیات باستانشناسی، مهره‌های شیشه‌ای بودند که حدودا 1500 سال قبل از میلاد مسیح و احتمالاً به صورت تصادفی و حین فلزکاری به دست آمده‌اند. در ایران نیز تاریخچۀ نخستین شیشه‌های کشف شده، به شکل مهره‌هایی به اواخر عصر مفرغ میرسد که در جریان کاوش‌های تپۀ دینخواه در در آذربایجان غربی به دست آمده است. همچنین، لوله‌های شیشه‌ای متعلق به دورۀ ایلام میانی در چغازنبیل و فنجان‌های شیشه‌ای موزائیکی در تپۀ باستانی حسنلو در 12 کیلومتری جنوب غربی دریاچۀ ارومیه و محوطۀ باستانی تپه مارلیک در استان گیلان یافت شده که قدمت آنها به عصر آهن می‌رسد و شباهت زیادی به جام‌های بین‌النهرین و جام‌های اواخر دوره ایلامی در شوش دارد. لوله‌های سادۀ شیشه‌ای در دوران هخامنشیان، جام‌های پایه‌دار شیشه‌ای در دورۀ اشکانیان و شیشه‌های الجوردی و تراشخوردۀ ساسانی نشان از سیر تکامل شیشه‌گری در ایران دارد. این هنر صنعت در دورۀ سلجوقیان به اوج خود میرسد اما دریغ که هجوم مغول، شیشه‌گری در ایران را به محاق برد  تا اینکه در دوران صفویه مجددا  زمینۀ رشد و احیاء آن فراهم شد. امروزه اما، استان تهران مرکز تولید صنایع دستی گروه آبگینه در ایران است و شیشه، محصولی صادراتی برای این استان محصوب میشود.