دوک‌های سنگی و گلین کشف‌شده در سیلک کاشان، نشان می‌دهد که مردمان قدیمی‌ترین سکونتگاه فلات ایران که در پی تغییرات آب وهوایی از غارها به دشت‌ها روی آورده بودند، با صنعت نساجی آشنایی داشته‌اند. نساجان سنتی برای تولید انواع پارچه، از دستگاه‌های ساده بافت نظیر دستگاه‌های «دو وردی » و «چهار وردی» استفاده میکرده‌اند هرچند امروزه برخی از آنان دستگاهای ژاکارد دستی، تکفاز و سه‌فاز را جایگزین دستگاههای قدیمی نموده‌اند. درحال حاضر ، بافت پارچه‌های نفیسی چون ترمه، زری، مخمل و دارایی از رونق افتاده و تنها در کارگاه‌های محدودی در شهرهای یزد، کرمان و کاشان و یا در کارگاه‌های میراث فرهنگی به‌جهت حفظ و احیاء (زری‌دوزی در تهران) صورت می‌گیرد اما تولید پارچه و زیرانداز با استفاده از الیاف طبیعی، در مناطق روستایی و برخی نقاط شهری ایران همچنان مرسوم است. گروه نساجی سنتی، با ورود نسل جدیدی از طراحان مد و پوشاک، کارآفرینان و تولیدکنندگان میتواند ظرفیت جدید و کشف نشده‌ای را پیش روی اقتصاد ملی کشور قرار دهد؛ ظرفیتی که جذابیت‌های بسیاری نیز برای جهان دارد و سازگار با ارزش‌های ماست.